| Nazwa | Disiarczek węgla | | Numer CAS | 75-15-0 | | Synonimy | dwusiarczek węgla, siarczek węgla |
|
|
| KLASYFIKACJA i OZNAKOWANIE |
| |
Wg Rozporządzenia WE nr 1272/2008 (CLP) |
| Klasyfikacja CLP | Flam. Liq. 2 (Substancja ciekła łatwopalna, kat. 2), H225;
Repr. 2 (Szkodliwość na rozrodczość kat. 2), H361fd;
STOT RE 1 (Działanie toksyczne na narządy docelowe – narażenie powtarzane, kat. 1), H372(**);
Eye Irrit. 2 (Poważne uszkodzenie oczu/działanie drażniące na oczy, kat. 2), H319;
Skin Irrit. 2 (Działanie żrące/drażniące na skórę, kat. 2), H315;
| | Oznakowanie CLP | | Piktogramy GHS |    | | Hasło ostrzegawcze | Niebezpieczeństwo | | Zwrot wskazujący rodzaj zagrożenia (H) | H225: Wysoce łatwopalna ciecz i pary.
H361fd: Podejrzewa się, że działa szkodliwie na płodność. Podejrzewa się, że działa szkodliwie na dziecko w łonie matki.
H372**: Powoduje uszkodzenie narządów poprzez długotrwałe lub powtarzane narażenie .
H319: Działa drażniąco na oczy.
H315: Działa drażniąco na skórę.
| | Zwrot wskazujący środki ostrożności (P) | P210: Przechowywać z dala od źródeł ciepła, gorących powierzchni, źródeł iskrzenia, otwartego ognia i innych źródeł zapłonu. Nie palić.
P233: Przechowywać pojemnik szczelnie zamknięty.
P302 + P352: W przypadku kontaktu ze skórą: umyć dużą ilością wody lub...
P305 + P351 + P338: W PRZYPADKU DOSTANIA SIĘ DO OCZU: Ostrożnie płukać wodą przez kilka minut. Wyjąć soczewki kontaktowe, jeżeli są i można je łatwo usunąć. Nadal płukać.
P308 + P313: W przypadku narażenia lub styczności: Zasięgnąć porady/ zgłosić się pod opiekę lekarza.
P403 + P235: Przechowywać w dobrze wentylowanym miejscu. Przechowywać w chłodnym miejscu.
| | Dodatkowe kody zwrotów | |
| | Dodatkowe informacje | |
|
|
| WARTOŚCI NAJWYŻSZYCH DOPUSZCZALNYCH STĘŻEŃ |
| NDS: | 12,5 mg/m3 | | NDSCh: | - | | NDSP: | - |
|
|
|
| METODY OZNACZANIA SUBSTANCJI W POWIETRZU ŚRODOWISKA PRACY |
PN-Z-04015-14:1999
PN-Z-04015-15:1999
PiMOŚP 1997, z. 16 |
|
|
| WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNE |
| Właściwości podstawowe | Masa cząsteczkowa: 76,14
Stan skupienia w temp. 20°C: ciecz
Barwa: bezbarwna (żółknie na powietrzu)
Zapach: charakterystyczny, słodkawy
Temperatura topnienia: -111,6°C
Temperatura wrzenia: 46°C
Temperatura zapłonu: -30°C
Temperatura samozapłonu: 102°C
Granice wybuchowości w powietrzu:
- dolna: 1,0% obj.
- górna: 60% obj.
Stężenie stechiometryczne: 6,54% obj.
Gęstość w temp. 20°C: 1,26 g/cm3
Gęstość par względem powietrza: 2,6
Prężność par:
- w temp. 20°C: 400 hPa
- w temp. 30°C: 573 hPa
Stężenie pary nasyconej:
- w temp. 20°C: 1250 g/m3
- w temp. 30°C: 1730 g/m3
Rozpuszczalność w wodzie w temp. 20°C: 0,29% wag.
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: rozpuszcza się w alkoholu etylowym, eterze etylowym, chloroformie, czterochlorku węgla, benzenie | | Właściwości dodatkowe | Temperatura krytyczna: 279°C
Ciśnienie krytyczne: 7,9 MPa
Współczynnik załamania światła w temp. 20°C: 1,6255
Lepkość w temp. 20°C: 0,363 mPa s
Ciepło właściwe w temp. 20°C: 0,999 J/(g K)
Ciepło parowania:
- w temp. wrzenia: 351,98 J/g
- w temp. 25°C: 361,7 J/g
Ciepło spalania: -21,69 kJ/g |
|
|
| INFORMACJE TOKSYKOLOGICZNE |
Stężenia oraz dawki śmiertelne i toksyczne
Próg wyczuwalności zapachu - 0,06-2 mg/m3
LD50 (szczur, doustnie) - 3188 mg/kg
LC50 (szczur, inhalacja) - brak danych
LD50 (królik, szczur, skóra) - brak danych
LDL0 (człowiek, doustnie) - 14 mg/kg
LCL0 (człowiek, inhalacja) - 12800 mg/m3 (30 min)
Działanie toksyczne i inne szkodliwe działanie biologiczne na ustrój człowieka: substancja toksyczna dla ośrodkowego, obwodowego i wegetatywnego układu nerwowego, powoduje zmiany w układzie naczyniowym; drażniąca.
Drogi wchłaniania: przez drogi oddechowe, skórę, z przewodu pokarmowego.
Objawy zatrucia ostrego: kilkugodzinne narażenie na pary w stężeniach przekraczających 500 mg/m3 wywołuje stan pobudzenia, agresję. Pary o stężeniach przekraczających 5000 mg/m3 wywołują ostre zaburzenia psychiczne, halucynacje (psychoza, delirium). Mogą wystąpić: utrata przytomności, drgawki i śmierć spowodowana porażeniem ośrodka oddechowego i naczynioruchowego. Stężenie ok. 13 g/ml może być śmiertelne.
Skażenie skóry ciekłą substancją powoduje miejscowe zaczerwienienie, drobne pęcherzyki, oparzenia.
Skażenie oczu ciekłą substancją wywołuje zaczerwienienie i ból oczu, łzawienie; mogą nastąpić zmiany w rogówce. Drogą pokarmową, w dawce kilku mililitrów, wywołuje wymioty, biegunkę; zgon może nastąpić w następstwie utraty przytomności z zaburzeniami oddechowymi i krążeniowymi.
Objawy zatrucia przewlekłego: zespoły nerwicowe, psychonerwice, zmiany wielonerwowe, encefalopatia; przyspieszenie miażdżycy naczyń. |
|
|
Niezbędne leki: leki uspokajające, np. relanium.
Odtrutki: nie są znane.
Leczenie: postępowanie objawowe.
ZATRUCIE INHALACYJNE
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Wyprowadzić zatrutego z miejsca narażenia. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
W stanie pobudzenia można podać leki uspokajające, np. relanium. Ostre objawy - pobudzenie, psychoza - uzasadniają leczenie szpitalne.
SKAŻENIE SKÓRY
Pomoc przedlekarska
Zdjąć odzież, zmyć skórę dużą ilością letniej wody, najlepiej bieżącej.
Pomoc lekarska:
W razie podrażnienia skóry zapewnić konsultację dermatologiczną.
SKAŻENIE OCZU
Pomoc przedlekarska
Płukać oczy co najmniej 15 minut dużą ilością chłodnej wody, najlepiej bieżącej.
Pomoc lekarska:
Konieczna pilna konsultacja okulistyczna.
ZATRUCIE DROGĄ POKARMOWĄ
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Natychmiast po połknięciu poszkodowany powinien sam prowokować u siebie wymioty. Podać doustnie węgiel aktywowany (Carbo med.) w dawce 1 g/kg masy ciała, tj. około 200 tabletek lub około 60-70 g, i wodę do popijania. Nie podawać alkoholu, mleka ani tłuszczów. W razie utraty przytomności ułożyć w pozycji bocznej ustalonej. Usunąć z jamy ustnej ruchome protezy i inne ciała obce, odessać przez cewnik strzykawką wydzielinę z nosa i jamy ustnej. Jeżeli zatruty oddycha, podać tlen przez maskę, jeżeli nie oddycha, zastosować sztuczne oddychanie metodą usta-usta albo aparatem typu AMBU. Założyć stałą drogę dożylną (pielęgniarka). Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
W razie zaburzeń oddechu zaintubować, stosować sztuczne oddychanie za pomocą aparatu typu AMBU, kontrolować czynność serca. Transport do szpitala karetką reanimacyjną PR. |
|
|
|
|
