| Nazwa | Izobutyroaldehyd | | Numer CAS | 78-84-2 | | Synonimy | aldehyd izomasłowy, aldehyd izobutyrowy, izobutanal, 2-metylopropanal |
|
|
| KLASYFIKACJA i OZNAKOWANIE |
| |
Wg Rozporządzenia WE nr 1272/2008 (CLP) |
| Klasyfikacja CLP | Flam. Liq. 2 (Substancja ciekła łatwopalna, kat. 2), H225; | | Oznakowanie CLP | | Piktogramy GHS |  | | Hasło ostrzegawcze | Niebezpieczeństwo | | Zwrot wskazujący rodzaj zagrożenia (H) | H225: Wysoce łatwopalna ciecz i pary.
| | Zwrot wskazujący środki ostrożności (P) | P210: Przechowywać z dala od źródeł ciepła, gorących powierzchni, źródeł iskrzenia, otwartego ognia i innych źródeł zapłonu. Nie palić.
P233: Przechowywać pojemnik szczelnie zamknięty.
P403 + P235: Przechowywać w dobrze wentylowanym miejscu. Przechowywać w chłodnym miejscu.
| | Dodatkowe kody zwrotów | |
| | Dodatkowe informacje | |
|
|
| WARTOŚCI NAJWYŻSZYCH DOPUSZCZALNYCH STĘŻEŃ |
| NDS: | 100 mg/m3 | | NDSCh: | - | | NDSP: | - |
|
|
|
| METODY OZNACZANIA SUBSTANCJI W POWIETRZU ŚRODOWISKA PRACY |
PN-Z-04303:2001
PiMOŚP 1998, z. 19 |
|
|
| WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNE |
| Właściwości podstawowe | Masa cząsteczkowa: 72,11
Stan skupienia w temp. 20°C: ciecz
Barwa: bezbarwna
Zapach: przenikliwy
Temperatura topnienia: -65°C
Temperatura wrzenia: 64°C
Temperatura zapłonu: -40°C
Temperatura samozapłonu: 250°C
Granice wybuchowości:
- dolna: 1,6% obj.
- górna: 10,6% obj.
Stężenie stechiometryczne: 3,68% obj.
Gęstość w temp. 20°C: 0,79 g/cm3
Gęstość par względem powietrza: 2,48
Prężność par:
- w temp. 20°C: 187 hPa
- w temp. 30°C: 281 hPa
Stężenie pary nasyconej:
- w temp. 20°C: 553 g/m3
- w temp. 30°C: 804 g/m
Rozpuszczalność w wodzie w temp. 20°C: 9,9% wag.
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: rozpuszcza się w eterze etylowym, alkoholu etylowym, acetonie, benzenie, toluenie | | Właściwości dodatkowe | Współczynnik załamania światła w temp. 20°C: 1,3723
Lepkość w temp. 25°C: 0,445 mPa s
Temperatura krytyczna: 267C
Ciśnienie krytyczne: 4,32 MPa
Ciepło parowania w temp. wrzenia: 409,5 J/g
Ciepło spalania: -34,9 J/g |
|
|
| INFORMACJE TOKSYKOLOGICZNE |
Stężenia oraz dawki śmiertelne i toksyczne
Próg wyczuwalności zapachu - 0,14 mg/m3
LD50 (szczur, doustnie) - 2810 mg/kg
LC50 (szczur, inhalacja) - brak danych
LD50 (królik, skóra) - 7130 mg/kg
Działanie toksyczne i inne szkodliwe działanie biologiczne na ustrój człowieka: substancja drażniąca, w dużych stężeniach działa narkotycznie.
Drogi wchłaniania: w postaci par - układ oddechowy, w postaci ciekłej - przez skórę, przewód pokarmowy.
Objawy zatrucia ostrego: w postaci par wywołuje ból i łzawienie oczu, zaczerwienienie spojówek, ból gardła, kaszel; może wystąpić duszność, skurcz oskrzeli. W bardzo dużych stężeniach: zawroty i bóle głowy, senność. Ryzyko obrzęku płuc w bardzo dużych stężeniach na podstawie wyników badań eksperymentalnych na zwierzętach.
Skażenie skóry ciekłą substancją wywołuje ból i miejscowe zaczerwienienie
Skażenie oczu ciekłą substancją wywołuje ból i łzawienie.
Drogą pokarmową wywołuje mdłości, wymioty, ból brzucha oraz objawy jak w zatruciu inhalacyjnym.
Objawy zatrucia przewlekłego: powtarzający się kontakt skóry z ciekłą substancją lub roztworem może wywołać przewlekłe stany zapalne skóry, jej zaczerwienienie, pękanie. |
|
|
Niezbędne leki: tlen, Atrovent i deksametazon do podawania inhalacyjnego, hydrokortyzon, furosemid do podawania pozajelitowego.
Odtrutki: nie są znane.
Leczenie: postępowanie objawowe.
ZATRUCIE INHALACYJNE
Przytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Wynieść zatrutego z miejsca narażenia. Zapewnić bezwzględny spokój (bezruch) w pozycji półleżącej lub siedzącej. Wysiłek fizyczny może wyzwolić obrzęk płuc. Chronić przed utratą ciepła. Podać tlen do oddychania, najlepiej przez maskę. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
Kontynuować podawanie tlenu. W razie duszności z oskrzelowymi objawami spastycznymi należy podać do inhalacji Atrovent (1-2 rozpylenia).
Objawy rozpoczynającego się obrzęku płuc uzasadniają podanie tlenu, założenie stałej drogi dożylnej, podanie inhalacyjne deksametazonu lub/i dożylnie hydrokortyzonu, furosemidu. Kontrolować akcję serca (EKG).
Transport do szpitala karetką reanimacyjną PR.
SKAŻENIE SKÓRY
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Zdjąć odzież - myć skórę dużą ilością chłodnej wody, najlepiej bieżącej, z mydłem.
Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
W razie wystąpienia zmian skórnych wskazana konsultacja dermatologiczna lub chirurgiczna.
SKAŻENIE OCZU
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Płukać oczy dużą ilością chłodnej wody, najlepiej bieżącej, około 15 minut (unikać silnego strumienia wody ze względu na ryzyko mechanicznego uszkodzenia rogówki). Wezwać lekarza.
Uwaga: osoby narażone na skażenie oczu powinny być pouczone o konieczności i sposobie ich natychmiastowego płukania.
Pomoc lekarska:
Zapewnić konsultację okulistyczną. Dalsze postępowanie zgodne z zaleceniami lekarza okulisty.
ZATRUCIE DROGĄ POKARMOWĄ
Przytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
W razie omyłkowego połknięcia poszkodowany powinien natychmiast wywołać u siebie wymioty. Dalsze postępowanie jak w zatruciu inhalacyjnym.
Pomoc lekarska:
Postępowanie jak w zatruciu inhalacyjnym.
Transport do szpitala karetką reanimacyjną PR.
Nieprzytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Ułożyć zatrutego w pozycji bocznej ustalonej, usunąć z jamy ustnej ruchome protezy i inne ciała obce. Odessać strzykawką przez cewnik wydzielinę z nosa i jamy ustnej.
Jeżeli zatruty oddycha, podać tlen przez maskę.
Jeżeli nie oddycha, zastosować sztuczny oddech metodą usta-usta albo za pomocą aparatu typu AMBU z podawaniem tlenu. Założyć stałą drogę dożylną (pielęgniarka). Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
W razie zaburzeń oddychania zaintubować, prowadzić oddech za pomocą aparatu typu AMBU z podawaniem tlenu. Kontynuować podawanie tlenu.
Założyć stałą drogę dożylną. Kontrolować akcję serca (EKG). Dalsze postępowanie jak w zatruciu inhalacyjnym.
Transport do szpitala karetką reanimacyjną. |
|
|
|
|
