| Nazwa | Eter dietylowy | | Numer CAS | 60-29-7 | | Synonimy | eter etylowy; eter dwuetylowy; etoksyetan; eter siarkowy; eter; |
|
|
| KLASYFIKACJA i OZNAKOWANIE |
| |
Wg Rozporządzenia WE nr 1272/2008 (CLP) |
| Klasyfikacja CLP | Flam. Liq. 1 (Substancja ciekła łatwopalna, kat.12), H224;
Acute Tox. 4(*), oral (Toksyczność ostra, kat.4 – droga pokarmowa), H302;
STOT SE 3 (Działanie toksyczne na narządy docelowe – narażenie jednorazowe, kat. 3), H336; | | Oznakowanie CLP | | Piktogramy GHS |   | | Hasło ostrzegawcze | Niebezpieczeństwo | | Zwrot wskazujący rodzaj zagrożenia (H) | H224: Skrajnie łatwopalna ciecz i pary.
H302: Działa szkodliwie po połknięciu.
H336: Może wywoływać uczucie senności lub zawroty głowy.
| | Zwrot wskazujący środki ostrożności (P) | P210: Przechowywać z dala od źródeł ciepła, gorących powierzchni, źródeł iskrzenia, otwartego ognia i innych źródeł zapłonu. Nie palić.
P240: Uziemić i połączyć pojemnik i sprzęt odbiorczy.
P403 + P235: Przechowywać w dobrze wentylowanym miejscu. Przechowywać w chłodnym miejscu.
| | Dodatkowe kody zwrotów | EUH019: Może tworzyć wybuchowe nadtlenki.
EUH066: Powtarzające się narażenie może powodować wysuszanie lub pękanie skóry.
|
| | Dodatkowe informacje | |
|
|
| WARTOŚCI NAJWYŻSZYCH DOPUSZCZALNYCH STĘŻEŃ |
| NDS: | 300 mg/m3 | | NDSCh: | 600 mg/m3 | | NDSP: | - |
|
|
|
| METODY OZNACZANIA SUBSTANCJI W POWIETRZU ŚRODOWISKA PRACY |
|
| WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNE |
| Właściwości podstawowe | Masa cząsteczkowa: 74,1
Stan skupienia w temp. 20°C: ciecz
Barwa: bezbarwna
Zapach: charakterystyczny
Temperatura topnienia: -118°C
Temperatura wrzenia: 35°C
Temperatura zapłonu: - 45°C
Temperatura samozapłonu: 160°C
Granice wybuchowości w mieszaninie z powietrzem:
- dolna: 1,7% obj.
- górna: 49% obj.
Granice wybuchowości w mieszaninie z tlenem:
- dolna: 2,0% obj.
- górna: 82% obj.
Stężenie stechiometryczne: 3,38% obj.
Minimalna energia zapłonu:
- w powietrzu: 0,19 mJ
- w tlenie: 0,0012 mJ
Gęstość w temp. 20°C: 0,71 g/cm3
Gęstość par względem powietrza: 2,56
Prężność par:
- w temp. 20°C: 587 hPa
- w temp. 44,4°C: 853 hPa
Stężenie pary nasyconej:
- w temp. 20°C: 1785 g/m3
- w temp. 30°C: 2510 g/m3
Rozpuszczalność w wodzie w temp. 20°C: 6,9% wag.
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: rozpuszcza się w chloroformie, alkoholu etylowym, benzenie, stężonym kwasie siarkowym, benzenie | | Właściwości dodatkowe | Temperatura krytyczna: 193,55°C
Ciśnienie krytyczne: 3,64 MPa
Współczynnik załamania światła w temp. 25°C: 1,352
Lepkość w temp. 20°C: 0,242 mPa s
Ciepło właściwe: 2,25 J/(g K)
Ciepło parowania:
- w temp. wrzenia: 360,5 J/g
- w temp. 25°C: 367,8 J/g
Ciepło spalania: - 36,82 kJ/g |
|
|
| INFORMACJE TOKSYKOLOGICZNE |
Stężenia oraz dawki śmiertelne i toksyczne
Próg wyczuwalności zapachu:
- wykrycie - 0,31-20,35 mg/m3
- rozpoznanie - 20,35-127,4 mg/m3
LD50 (szczur, doustnie) - 1215 mg/kg
LC50 (szczur, inhalacja) - 225234 mg/m3 (2 h)
LD50 (królik, szczur, skóra) - brak danych
LDL0 (człowiek, doustnie) - 420 mg/kg
TCL0 (człowiek, inhalacja) - 617 mg/m3
Działanie toksyczne i inne szkodliwe działanie biologiczne na ustrój człowieka: substancja szkodliwa, słabo drażniąca, działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy.
Drogi wchłaniania: przez drogi oddechowe, z przewodu pokarmowego.
Objawy zatrucia ostrego: para w stężeniach przekraczających dopuszczalne może wywołać łzawienie oczu, kichanie. W stężeniu przekraczającym 600 mg/m3 wywołuje objawy podobne do upojenia alkoholowego: pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, upośledzenie koordynacji ruchowej, niekiedy mdłości, oszołomienie, następnie senność. W dużych stężeniach - zaburzenia świadomości, utrata przytomności (sen narkotyczny). Mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca z nagłym zatrzymaniem akcji serca, zatrzymanie oddechu, śmierć. Następstwa ostrego zatrucia inhalacyjnego: uszkodzenie mięśnia sercowego, zmiany martwicze w wątrobie i nerkach.
Skażenie skóry ciekłym eterem powoduje wrażenie oziębienia skóry, rzadko zaczerwienienie.
Skażenie oczu ciekłym eterem powoduje łzawienie i zaczerwienienie spojówek.
Drogą pokarmową wywołuje objawy jak w zatruciu inhalacyjnym. Za dawkę śmiertelną uważa się 30 g.
Objawy zatrucia przewlekłego: zaburzenia węchu, zmiany w śluzówce nosa, odtłuszczenie i wysuszenie skóry, przewlekłe stany zapalne skóry. Mogą występować zaburzenia psychiczne. |
|
|
Niezbędne leki: tlen, parafina płynna.
Odtrutki: nie są znane.
Leczenie: postępowanie objawowe.
ZATRUCIE INHALACYJNE
Przytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Wyprowadzić zatrutego z miejsca narażenia. Zapewnić spokój w dowolnej pozycji. Podawać tlen do oddychania, najlepiej przez maskę. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
Jeżeli utrzymują się objawy narkotyczne, pomimo podawania tlenu, transport do szpitala karetką PR pod nadzorem lekarza.
Nieprzytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Wynieść zatrutego z miejsca narażenia. Ułożyć w pozycji bocznej ustalonej. Usunąć z jamy ustnej ruchome protezy i inne ciała obce. Odessać przez cewnik strzykawką wydzielinę z nosa i jamy ustnej. Jeżeli zatruty oddycha, podawać tlen przez maskę. Jeżeli nie oddycha, zastosować sztuczne oddychanie metodą usta-usta albo za pomocą aparatu typu AMBU. Założyć stałą drogę dożylną (pielęgniarka). Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
W razie zaburzeń oddychania zaintubować, zastosować sztuczne oddychanie za pomocą aparatu typu AMBU z podawaniem tlenu. Kontrolować akcję serca (EKG). Nie podawać adrenaliny i innych amin katecholowych. Transport do szpitala karetką reanimacyjną PR.
SKAŻENIE SKÓRY
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Zdjąć odzież, zmyć skórę dużą ilością wody z mydłem. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
Ze względu na ryzyko zatrucia inhalacyjnego eterem parującym z odzieży i ze skóry - postępowanie jak w zatruciu inhalacyjnym.
SKAŻENIE OCZU
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Płukać oczy dużą ilością chłodnej wody co najmniej 15 minut.
Pomoc lekarska:
Jeżeli wystąpiły dolegliwości lub zaczerwienienie spojówek, konieczna jest konsultacja okulistyczna. Dalsze postępowanie zgodne z zaleceniami okulisty.
ZATRUCIE DROGĄ POKARMOWĄ
Przytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Natychmiast po połknięciu poszkodowany powinien sam wywołać u siebie wymioty. Później nie prowokować wymiotów. Podać do wypicia 150 ml płynnej parafiny. Nie podawać mleka, tłuszczów ani alkoholu. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska:
Postępowanie objawowe. Transport do szpitala karetką PR (lub reanimacyjną).
Nieprzytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska:
Postępowanie - jak w zatruciu inhalacyjnym.
Pomoc lekarska:
Postępowanie - jak w zatruciu inhalacyjnym. |
|
|
|
|
