Telepraca jest jedną z elastycznych form zatrudnienia, która daje szerokie możliwości świadczenia pracy, a jednocześnie może być narzędziem aktywizującym oddalone od rynku pracy grupy społeczne jak np. osoby niepełnosprawne. Instrument ten jednak jest niewystarczająco wykorzystywany przez pracodawców, pomimo tego, że dostrzegają oni jego zalety. Celem artykułu jest prezentacja wyników badań dotyczących określenia stanu wiedzy pracowników oraz pracodawców na temat telepracy i różnych aspektów z nią związanych. W tym celu przeprowadzono indywidualne wywiady pogłębione (IDI) w grupie 36 pracodawców oraz 20 pracowników, na podstawie opracowanego schematu. Wyniki wywiadów wskazują, że telepraca zarówno w opiniach pracodawców, jak i pracowników kojarzona jest głównie z telemarketingiem, a więc wykonywaniem pracy przez telefon i nawiązywaniem telefonicznej relacji z klientem. Niewielu respondentów zdefiniowało telepracę w sposób właściwy, zgodny z definicją.

Tekst opiera się na wynikach toczących się jeszcze pogłębionych badań etnograficznych. Dotyczą one gospodarstw domowych, w których co najmniej jedna osoba pracuje na zasadach telepracy. W artykule wskazujemy na wpływ telepracy na przestrzeń́ prywatną oraz na kształtowanie praktyk życia codziennego. Prezentujemy konsekwencje, jakie niesie ze sobą „powrót” pracy do domu dla samych telepracowników oraz dla członków ich rodzin. Opisujemy proces powstawania i utrzymywania granic między sferą prywatną, a sferą pracy, który – w opinii badaczy, jak i samych telepracowników – jest kluczowy dla zachowania równowagi między życiem prywatnym i zawodowym w przypadku pracy prowadzonej zdalnie z własnego domu. 

W artykule, posiłkując się wynikami przeprowadzonych badań, opisano wpływ pracy zdalnej na człowieka, identyfikując dysfunkcje pojawiające się w trakcie jej świadczenia. Omówiony został – pokrótce, wpływ telepracy na ewolucję rodzimego rynku pracy. Poza tym zaprezentowano również zarys autorskiej metodyki identyfikacji utrudnień i dysfunkcji występujących w pracy zdalnej, która może być praktycznie wykorzystywana, jako narzędzie służące usprawnianiu organizacji telepracy i eliminacji pojawiających się wszelkich znamion dehumanizacji.

Rynek pracy podlega nieustannym przemianom związanym z rozwojem technologii i zmianami społecznymi. Pojawiają się na nim nowe zjawiska,  takie jak crowdsourcing, rozumiany tu jako pozyskiwanie i wykonywanie pracy z wykorzystaniem platform internetowych, uberyzacja pracy czy też coworking. Nowe formy pracy wiążą się z takim korzyściami, jak np. większa elastyczność rynku pracy, ułatwiony dostęp do usługodawców, obniżone koszty prowadzenia działalności gospodarczej.  Towarzyszą im także zagrożenia dotyczące osób wykonujących zlecone w ten sposób prace, przede wszystkim fizyczne i psychospołeczne, ze szczególnym uwzględnieniem stresu wynikającego z niepewności pracy. Crowdsourcing jest także zjawiskiem, którego aspekt prawny i społeczny  nie jest obecnie jasno rozstrzygnięty, co może generować problemy zarówno dla usługodawców, jak i usługobiorców oraz dla państwa.

Artykuł składa się z dwóch części. Pierwsza obejmuje zarys problematyki bezpieczeństwa informacji w ramach telepracy. Przedstawiono tu obszar aktywności pozwalający dokonywać wymiany informacji, podstawowe zagrożenia utraty informacji oraz sposoby przeciwdziałania oraz wykorzystanie możliwych zabezpieczeń.

Druga część odnosi się do problematyki szeroko nakreślonego bezpieczeństwa telepracy. Podobnie jak w pierwszej części przedstawiono podstawowe zagrożenia oraz sposoby przeciwdziałania uaktywnionym zagrożeniom  bezpieczeństwa pracy zdalnej.

Celem artykułu jest wskazanie znaczenia telepracy w rozwijaniu zatrudnialności na współczesnym rynku pracy. W opracowaniu przedstawiono główne wyzwania współczesnego rynku pracy. Zaprezentowano problemy definicyjne związane z pojęciem zatrudnialności oraz scharakteryzowano jego różne wymiary. Omówiono również istotę kompetencji pracowniczych i telepracy. Ponadto, określono znaczenie telepracy w kreowaniu zatrudnialności na współczesnym rynku pracy. W opracowaniu, wykorzystując metodę opisową, dokonano przeglądu literatury przedmiotu.

Głównym celem artykułu jest wskazanie telepracy jako źródła dehumanizacji, przy czym przedmiotem zainteresowania jest przede wszystkim telepraca domowa. W artykule postawiono problem badawczy: czy przedsiębiorstwo lub innego typu instytucja, która oprze część lub całość swojej organizacji pracy na telepracy może być uznana za zdrową organizację? W tekście scharakteryzowano główne elementy telepracy, które negatywnie wpływają na telepracownika i jego rodzinę. Generalny wniosek brzmi, że telepraca domowa w obecnej postaci nie sprzyja tworzeniu zdrowej organizacji. W treści podano też kilka zaleceń humanizujących telepracę. Natomiast główne zalecenie jest takie, że pracodawcy i ich stowarzyszenia, pracownicy i organizacje chroniące ich praw, środowisko naukowe i sami telepracownicy powinni podjąć wszelkie działania, aby ucywilizować i zhumanizować pracę na zasadach telepracy domowej i mieszanych form pracy ją obejmujących.

Wiele projektów i programów promuje telepracę jako formę wsparcia na rynku pracy bezrobotnych opiekunów niesamodzielnych członków rodziny, zwłaszcza dzieci. Ale nie każdy może być telepracownikiem. Niezbędne są pewne cechy osobowości (samodyscyplina, umiejętność organizowania własnego czasu, konsekwencja, lojalności). Telepraca ingeruje w życie rodzinne i również negatywnie wpływa na sposób funkcjonowania gospodarstwa domowego. Ceną za samodzielną pracę bywa też długi czas pracy przy niewspółmiernie niskim wynagrodzeniu Telepraca to też zagrożenie wyizolowaniem ze środowiska pracy, a w rezultacie brakiem satysfakcji z pracy.

Programy rządowe wspierają telepracę m.in. dla bezrobotnych i długo nieobecnych na rynku pracy opiekunów niesamodzielnych członków rodziny. Jednak pracodawcy niechętnie oferują im taką formę pracy. Obawiają się, że nie będą w stanie sprostać obowiązkom związanym z pracą  bez nadzoru, wykonywanej pod presją pracodawcy i rodzinnych obowiązków.